کاش میشد روزی به صراحت گفت: پستی ها و پلیدی ها هرگز نمی توانند مردم سرزمین مارا غرق خود سازند...

ولی حیف که امروز برخی از ما چنان غرق شده ایم که هیچ غریق نجاتی نمی تواند روح و جانمان را نجات دهد....

وای به حالمان اگر از غرق شدگان باشیم...وای به حالمان اگر نجات نیافتنی باشیم...آنگاه در نظر مردمان خواهیم مرد...

زندگانی که مرده می پندارندشان،فقط خاطرات تلخی هستند که حتی به یاد نمی آورندشان...وای اگر اینگونه باشیم...

فراموش شدگان آینده...